week 2&3 adios Peru

Het vorige verhaal eindigde in de stad Arequipa, wat ook wel de witte stad wordt genoemd. Dit komt doordat vrijwel alle grote gebouwen die iets voorstellen qua bouwkunst zijn gemaakt van een soort wit gesteente afkomstig van de bergen en vulkanen die rondom deze stad liggen. Om eerlijk te zijn heb ik in de twee dagen hier niet heel veel gedaan, je moet echt heel erg wennen aan de hoogte (Arequipa ligt op ongeveer 3000 meter hoogte), ik voelde me heel moe en had continu een lichte hoofdpijn. Ik ben dus ook niet naar de Colca Canyon geweest, dit was namelijk weer 4 uur in de bus en dat zag ik niet zitten. Peter was er wel geweest, dus kan ik mooi zijn foto's bekijken, geeft me het zelfde gevoel. In Arequipa heb je een heel mooi plein genaamd Plaza de Armas, dit vond ik echt heel mooi, qua gebouwen en qua het aanbod van leuke restaurants en barretjes. Verder zelfs naar een museum geweest(!) waar het allemaal draaide om Inca's en de offers die zij brachten aan de goden. Deze offers waren levende kinderen die met kleren, bestek, borden, kommen, bekers, bronzen beeldjes, doeken en andere cadeau's voor het volgende leven onder de grond werden gestopt. Dit gebeurde op ongeveer 6000 meter hoogte waardoor het erg koud was. Hierdoor kon het gebeuren dat deze kinderlichamen zeer goed geconserveerd bleven. Dit museum draaide dus om opgegraven kinderlichamen waarvan bij een, Juanita, zelfs de organen, en andere lichaamsdelen nog intact waren. Die Juanita schijnt dus een legende te zijn in eigen land en ver daar buiten. Nou om eerlijk te zijn had ook ik hier niets van gehoord, iets wat het Australische en Amerikaanse meisjes waar ik onder andere mee was totaal niet konden begrijpen. Voor de rest vooral beetje op bed en in de zon gelegen, vrijdag Ajax uiteindelijk de tweede helft in actie gezien na een hoop gezeik met allerlei apps om op je ipad te kunnen streamen in het buitenland. Zal de komende wedstrijden gelukkig ineens goed gaan. Ook hier moeten we wel weten hoe het er daar aan toe gaat natuurlijk. Op het moment van schrijven zit ik in de bus op weg van Arequipa naar Cusco, dit is een rit van 330 kilometer waar we ongeveer 9 uur over doen. Dit komt omdat je continu op een hoogte van ongeveer 4000 meter zit. Deze busritten vervelen daarentegen geen seconde, de omgeving is zo mooi en overal langs de weg lopen verschillende dieren. Een greep uit het aanbod dat je tegenkomt onderweg: alpaca's, small lama's, ezels, koeien en flamingo's. Die lama's en alpaca's daar zijn wel 20 soorten van, je lacht je rot om die onnozele dieren. Voor de rest gaat het landschap rondom Arequipa over van gesteente met een woestijnlook naar een soort highlandslandschap zoals we dat kennen uit de UK. Het is een soort gras dat je ook ziet op gebieden zoals de Veluwe en de Blaricumse(?) heide, maar dan dus op 4km hoogte. Dit samen met al die alpaca-achtigen maakt het heel mooi om te zien.

Na Arequipa dus op weg naar Cusco, hier aangekomen ben ik gelijk in de bar gaan zitten met 2 Australiërs en een Amerikaan. De prijzen hier zijn lachwekkend, vooral tijdens het happy hour. Een halve liter wodka orange kost nog geen 2€. Je begrijpt dat dit een lange avond werd, echter moest ik dat de volgende morgen weer bezuren. Het is een feit dat je op hoogte toch wat sneller dronken bent dan op normale hoogte waar wij zelf wonen. Die zondag dus weinig tot niets uitgevoerd. Maandag een beetje door de stad gelopen en een walking tour gedaan. Prima stad dat Cusco, oude gebouwen in Inca stijl. Inca is heilig hier, het is een merk op zich. Voorbeelden: inka express, inka kola en inka travel. Alles heeft er wel mee te maken dus.

Dinsdagmorgen vroeg werd ik om 5:30 opgepikt voor een vierdaagse trek door de jungle en bergen in de richting van Machu Picchu. Dit werd een prachtige tocht door verschillende landschappen. De eerste dag reden we met een bus met ongeveer 12 man naar een hoogte van 4600 meter, hier stapten wij op een mountainbike en was het gewoon vol gas naar beneden. Een tocht van 60 km die bijna alleen maar bergafwaarts was, dit was dus blind naar beneden knallen. Als ik in Nederland ga wielrennen is dit meestal voor maximaal een kilometer, hier dus net wat verder. Op deze jungle trek heb ik Mark leren kennen, en geloof het of niet maar we bleken dezelfde achternaam te hebben toen we e-mails uitwisselden. Mark hield net als ik ook wel van snelheid. Dus namen we al gauw de benen samen met onze gids 'Ever Forever'. Hij stelde de vraag wie er wel snel wilden gaan, nou dat heeft hij geweten. Hij moest alle zeilen bijzetten om ons wiel te houden. Aangezien we in de wolken reden was het zeer vochtig en regende het licht waardoor het soms best goed opletten was. Ongeveer halverwege stopten we even om te wachten op de achterblijvers, verbazingwekkend hoever die achterlagen na een dergelijke afstand.
Dit was ook het moment dat Ever als laatste ging fietsen en er een andere kerel voorop ging fietsen, van hem moesten we per se achter hem blijven vanwege de grote hoeveelheid bussen die hier reden. Dit was hele andere koek, het leek wel of hij met 2 lekke banden reed, continú in de remmen. Dit leek nergens op, nadat Mark en ik hem continu inhaalden zonder te trappen besloten we om toch maar te vragen of er niks mis was met zijn fiets. Hierbij haalde hij zijn schouders op en trapte hard door. Heb hierna een kwartier de slappe lach gehad als ik hem weer inhaalde zonder te trappen. Een mindere kant aan deze afdaling waren de watervallen die in sommige bochten gewoon over de straat liepen, dit leverde een doorweekt pak op. Dit was vooraf al bekend dus (de meesten) hadden vervangende kleding. Nadat het laatste stuk weer vol gas mocht kwamen wij vliegensvlug beneden om vervolgens snel om te kleden en als eerste aan het buffet plaats te nemen. Dit eten is bijna altijd rijst, kip, pasta en verschillende groenten zoals tomaat! en ui.

Hierna weer voor 20 minuten het busje in om uiteindelijk te worden afgezet naast de rivier om richting de jungle te lopen. Dit werd een heel pittige tocht van 1,5 uur die bijna alleen maar steil omhoog ging in de volle zon. Ik heb in deze korte tijd zoveel soorten fruit en koffie gezien, dat was vrij nieuw voor me. Na deze uitputtende klim kwamen we aan bij een grote berghut, hier zouden we de nacht ook doorbrengen. Geen warm water en een heel klein beetje licht, maar geen probleem, hup onder die koude douche en we waren weer fris. De bewoners gingen voor ons koken en daarna met zijn allen nog een biertje gedaan. Het was hier zo stil, je hoorde alleen een aantal krekels. Prima slapen dus, de wekker was de regen, ik kneep hem gelijk dat we in deze regen zouden moeten lopen, dit bleek gelukkig net voor het ontbijt (altijd heel licht brood met jam) over te zijn. Nadat we allemaal werden beschilderd door Ever, ik was een condor volgens hem, gingen we op pad, een groot stuk van de originele Inca trail afgelegd en verder door jungle en bergen. Deze dag zo'n 7 uur gelopen over vooral bergachtig terrein. Flink zweten dus! Het einde van dag 2 was in de hot springs van Santa Teresa, dit was echt prachtig, uit het niets ineens tussen de rotsen 3 zwembaden van zo'n 30 graden. Hier was ik met Mark het grote idool van alle lokale kinderen die er ook waren, we hebben ongeveer 2 uur lang met kleine peruaantjes gegooid, ze vlogen werkelijk alle kanten op en de een vond het nog leuker dan de ander. Die jochies wegen niks dus gingen ze meters door de lucht.

De derde dag werd afgetrapt met zip lining, dit is eigenlijk een kabelbaan waaraan je bent vastgemaakt met een aantal haken en vervolgens knal je over een groot ravijn heen richting het eindpunt. De langste lijn was 1,6 km waarbij je ongeveer een snelheid van 80 km/h behaald. Dit is best hard als je daar rondvliegt. Naast de gewonen variant, hangend aan je middel met handen boven de kabel kon je ook nog de superman doen, hierbij hang je aan je rug met je lichaam richting het ravijn. Dit gaf een behoorlijke kick want je denkt dan toch wel even wat als ik nu losschiet op 300 meter hoogte